Pawis

Basa ng pawis ang likuran ko nang ginising ako ng pagkahulog ko sa kama. Parating maalinsangan ang kuwarto tuwing alas tres ng hapon, puwera na lang kung umuulan. Ang sarap matulog, sabi ko sa sarili ko. Kelan nga ba ako huling natulog nang ganito kahimbing?

Napanaginipan kong pumapanhik ako sa tabi ng dagat. Parang walang pinoproblema. Parang napakagaan ng pakiramdam. Kung ang buhay sana'y panaginip na lang.

Nagpalit ako ng damit, naghilamos ng mukha, at sabay na itinapat ang bentilador sa harap ko. Parang ayoko pang gumalaw pero kailangan. Bigla kong naalala ang dami ng dapat kong tapusin. Mahirap ang buhay estudyante.

Lumabas muna ako ng kuwarto, naghanap ng mga kaibigang makakausap. Wala pa akong ganang magbasa ng mga aklat, mag-intindi ng mga leksyon, at magsulat ng mga report. Pero napakatahimik ng dormitoryo. Halos walang tao--kung hindi man naglalaro ng basketball sa labas ay pumunta na sa SM para manood ng sine.

Hay buhay.

Bumalik ako sa kuwarto at napahiga sa kama. Naalala ko ang bahay namin. Ganito rin katahimik tuwing ganitong oras: maririnig mo ang paghinga mo. Naalala ko tuloy ang pamilya ko. Nagkakape si Tatay; si Nanay, nasa ospital; si Manong, nanonood ng HBO; si Sean, tumatambay kina Mac. Parang napakasimple ng buhay noon. Pagdating galing eskwela, kakain na lang ng hapunan at matutulog na.

Pero mas komplikado na ngayon. Maraming kailangang tapusin at gawin. Pero inisip ko, habang nakatitig sa kisameng puno ng sapot ng gagamba, habang nakatodo ang ikot ng bentilador, habang unti-unting nababasa ng pawis ang likuran ko ... insip ko: kanino nga ba ako kumukuha ng lakas?

Sa matinding alinsangan ng hapong iyon, naalala kong kahit gaano man kakomplikado ang buhay, kahit gaano pa karami ang tatapusin, nariyan ang Diyos, gumagabay, handang tulungan ang sinumang tunay na nangangailangan.